چند مدت پیش کتابی از یکی اساتیدمون گرفته بودم، در جایی از کتاب اینچنین نوشته بود:

" دو نفر در راهی همسفر بودند. یکی از آن دو اعتقاد داشت که این راه به شهری آسمانی ختم می شود، و دیگری معتقد بود که نه! این راه، راهی معمولی است مثل بقیه راه ها.

در این راه هم لحظات مفرح و شادی بخش وجود دارد و هم لحظات دشوار و خطر خیز!

فردی که معتقد بود پایان این راه، شهری آسمانی است، بخش های دلپذیر سفر را جلوه هایی از سعادت آسمانی می بیند و دشواری های سفر را، موانعی که به انسان شایستگی می بخشند... ."

***

تا حالا شده با لبخند به پیرامونت نگاه کنی؟ با تمام وجود حس می کنی که کل دنیا داره به تو لبخند می زنه!

من بر این اعتقادم که حس و حال درونی تو بر میگرده به نوع نگاهت...! کافیه یه کم زاویه نگاهت رو تغییر بدی، اون موقع است که حتی دشواری های زندگی رو مقدمه ای می دونی که به شایستگی تو منجر می شوند. که تو را پله پله به اوج شرافت انسانی می رسانند.

اگه حس کردی گرفته ای، لحظه ای خودتو رها کن! با یک نگاه دیگه و یک اندیشه مثبت آرامش رو به لحظه های ناب زندگیت هدیه کن...!

بیا نگاهمون آیینه ای باشه که یاد آور تمام زیبایی هاست...

نوشته های دیگران ()